close
loading...
close
loading...
close
loading...
Εκδόσεις Μαλλιάρης-Παιδεία
Βιβλιοπροτάσεις
Bazaar Βιβλίου
Νέες Κυκλοφορίες
Best Sellers
Top 100

ΠΕΝΤΕ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΕΡΓΑ "Νο"




11,66 € 10,49 €
κερδίστε 1,17 €
Συνήθως αποστέλλεται εντός 10 εργάσιμων ημερών (προϋπόθεση στοκ προμηθευτή)





Κωδικός είδους :
008.5654
Βάρος :
0.16 kg
Συγγραφέας :
Εκδότης :
Διαστάσεις :
14x21
Εξώφυλλο :
Μαλακό
Σελίδες :
154
Barcode :
9789602489222
ISBN :
978-960-248-922-2
Ετος κυκλοφορίας :
1998

Περιγραφή

Πέντε σύγχρονα έργα Νο: Χάνγιο. Σοτόμπα Κοκάτσι. Το μεταξωτό τύμπανο. Καντάν. Η κυρία Αόι

Αρχικά το Νο ήταν πολύ πιο απλό. Προερχόταν από διάφορα μικρά θεατρικά έργα που εκτελούνταν σε ναούς και ιερούς χώρους σαν μέρη των εορτασμών της σοδειάς και άλλων τελετών, ή όποτε οι κάτοικοι ενός χωριού τύχαινε να συγκεκτρωθούν.

Τον δεέκατο τέταρτο αιώνα όμως η λιτή αυτή διασκέδαση αναπτύχθηκε από τη μεγαλοφυΐα δύο ανθρώπων, ενός πατέρα και του γιου του, σε μια από τις μεγαλύτερες δραματικές φόρμες ολόκληρου του κόσμου. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν ο Κανάμι Κιγιοτσούγκου (1334 – 84) και ο Ζεάμι Μοτοκίγιο (1363 – 1443). Όπως καθιερώθηκε από αυτούς, μόνο τέσσερις ή πέντε εκτελεστές εμφανίζονται φυσιολογικά σε ένα έργο Νο: ο κύριος ομιλητής-χορευτής, ένα πρόσωπο (συχνά ένας ιερέας) το οποίο δεν χορεύει, και διάφορες συνοδευτικές φιγούρες.

Το αποκορύφωμα κάθε έργου ήταν ένας εκτεταμένος χωρός που γινόταν κοντά στο τέλος και προς τον οποίον έτεινε το κείμενο από την αρχή. Τα ίδια τα έργα σπάνια έιναι μεγάλα, είναι τοσο σύντομα όσο μια μοναδική πράξη ενός δυτικού έργου• όμως ένα δράμα Νο απαιτεί περίπου μια ώρα να εκτελεσθεί εξαιτίας του τελικού χορού και του εξεζητημένου τρόπου απαγγελίας. Υπάρχει ένας χορός και μια μουσική συνοδεία που αποτελείται άπο ένα φλάουτο και διάφορα είδη κρουστών, που χρησιμεύουν στο να ενισχύουν τις στιγμές της έντασης.

Μετάφραση: Ελένη Μαύρου
Επιμέλεια: Μαρία Λάζου-Πορτολομαίου
Έργο Εξωφύλλου: Μάκης Πανώριος
Συγγραφέας

Mishima, Yukio, 1925-1970

Ο Γιούκιο Μισίμα, ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς παγκοσμίως, γεννήθηκε το 1925 στο Τόκιο και το πραγματικό του όνομα ήταν Κιμιτάκε Χιράοκα. Καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια και μεγάλωσε με αυστηρή πειθαρχία, φοιτώντας στο σχολείο Γκακουσιού-ιν (Κολέγιο των Πατρικίων), όπου ανακάλυψε την ευρωπαϊκή και κλασική ιαπωνική λογοτεχνία. Όντας ακόμα μαθητής, εκδίδει, το 1944, την πρώτη του συλλογή διηγημάτων με τίτλο Ανθισμένο δάσος, η οποία γνωρίζει επιτυχία. Παράλληλα γράφεται στη Νομική Σχολή του Αυτοκρατορικού Πανεπιστημίου του Τόκιο. Τα γεγονότα του Β/ Παγκοσμίου Πολέμου και η ήττα της χώρας του επηρεάζουν βαθιά τον Μισίμα, που το 1946 εκδίδει τα διηγήματα Τσιγάρο και Ιστορία στο ακρωτήρι. Ακολουθούν τα έργα του: Οι κλέφτες (1948), Οι εξομολογήσεις μιας μάσκας (1949), Η δίψα της αγάπης (1950), Ο ναός του χρυσού περιπτέρου (1950), καθώς και δεκαεπτά μυθιστορήματα. Ταξιδεύει στην Αμερική και την Ευρώπη και επηρεάζεται από τη γαλλική λογοτεχνία. Το 1960 είναι η χρονιά που ο Μισίμα αρχίζει να ασχολείται με τον κινηματογράφο. Πέντε χρόνια αργότερα, το 1965, γυρίζει την ταινία «Τελετουργία του έρωτα και του θανάτου», ενώ το 1966 σκηνοθετεί ο ίδιος μια ταινία με τίτλο «Πατριωτισμός», που έχει ως θέμα της το sepuku (ή χαρακίρι, όπως υβριστικά αποκαλείται στη Δύση). Όμως και ο χώρος του θεάτρου δεν ξεφεύγει από τον ανήσυχο και δημιουργικό Μισίμα. Γράφει το θεατρικό Η κυρία ντε Σαντ και διάφορα άλλα έργα με τα οποία στοχεύει στην αναβίωση του παραδοσιακού θεάτρου Νο της πατρίδος του. Όμως ο κινηματογράφος και το θέατρο δε μειώνουν τη συγγραφική παραγωγή του Μισίμα. Το 1963 εκδίδεται Ο ναύτης που ξέβρασε η θάλασσα και το 1966 το Ανοιξιάτικο χιόνι, ο πρώτος τόμος της τετραλογίας του Η θάλασσα της γονιμότητας, που ολοκληρώθηκε το 1970. Ο Μισίμα, βαθιά επηρεασμένος από τα γεγονότα του Β/ Παγκοσμίου Πολέμου και την ταπεινωτική ήττα της πατρίδας του, εκπαιδεύεται στρατιωτικά στην εθνοφυλακή και συντάσσει προσωπικό στρατό από στρατολογούμενους φοιτητές υπό την ονομασία "Εταιρεία της Ασπίδας". Αποστολή του είναι η ηθική, πολιτιστική και πολιτική υπεράσπιση της Ιαπωνίας από τον εξαμερικανισμό. Στις 25 Νοεμβρίου του 1970, μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα διαμαρτυρίας κατά της δυτικοποίησης της Ιαπωνίας, ο Μισίμα αυτοκτονεί μαζί με τον εραστή του Μορίτα, ακολουθώντας πιστά την παραδοσιακή τεχνική του sepuku, διχάζοντας έτσι την κοινή γνώμη και συσκοτίζοντας το έργο του.