close
loading...
close
loading...
close
loading...
Εκδόσεις Μαλλιάρης-Παιδεία
Βιβλιοπροτάσεις
Bazaar Βιβλίου
Νέες Κυκλοφορίες
Best Sellers
Top 100

ΥΠΗΚΟΟΤΗΣ ΑΚΑΘΟΡΙΣΤΟΣ - ΟΡΙΑΚΕΣ ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ




14,00 € 12,60 €
κερδίστε 1,40 €
Συνήθως αποστέλλεται εντός 10 εργάσιμων ημερών (προϋπόθεση στοκ προμηθευτή)





Κωδικός είδους :
000.6355
Βάρος :
0.573 kg
Συγγραφέας :
Εκδότης :
Διαστάσεις :
17x24
Εξώφυλλο :
Μαλακό
Σελίδες :
264
Barcode :
9789604589845
ISBN :
978-618-458-984-5
Ετος κυκλοφορίας :
2021

Περιγραφή

Το βιβλίο βασίζεται σε πέντε βιοαφηγήσεις παιδιών του ελληνικού εμφυλίου. Οι ηλικιωμένοι, σήμερα, αφηγητές περιγράφουν τη ζωή τους στο χωριό στην κορύφωση του Εμφυλίου, τη μετακίνησή τους στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης, τη διαβίωση στα «ολοπαγή ιδρύματα», το πέρασμα από την Ανατολική στη Δυτική Γερμανία και τη ζωή τους εκεί. Οι αφηγήσεις ολοκληρώνονται με τον επαναπατρισμό και τη μόνιμη εγκατάστασή τους στην Καβάλα.

Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους οι αφηγητές το έζησαν πολιτογραφημένοι ως αλλοδαποί, με ενδεικτικό τον χαρακτηρισμό στην ταυτότητα που τους δόθηκε στην Ανατολική Γερμανία: «Έλληνας χωρίς πατρίδα». Όταν επέστρεψαν στην πατρίδα, στις άδειες παραμονής τους αναγραφόταν «υπηκοότης ακαθόριστος».

«Το παρελθόν είναι μια ξένη χώρα, κάνουν τα πράγματα διαφορετικά εκεί», είναι η πρώτη φράση στο μυθιστόρημα The Go-Between του L.P. Hartley. Ο Salman Rushdie, στο Imaginary Homelands, παρατηρώντας μια φωτογραφία στον τοίχο του δωματίου που δούλευε, η οποία απεικόνιζε ένα παλιό και κάπως παράξενο σπίτι -μια φωτογραφία που πάρθηκε πριν ο ίδιος γεννηθεί- νιώθει ότι η φωτογραφία του λέει να αντιστρέψει αυτή την ιδέα. Του θυμίζει ότι το παρόν του είναι το ξένο και ότι το παρελθόν είναι το σπίτι του, μολονότι «είναι ένα χαμένο σπίτι σε μια χαμένη πόλη, στην ομίχλη ενός χαμένου χρόνου». Ίσως το ίδιο ισχύει και για τους αφηγητές μας. Με τις αλλεπάλληλες μετακινήσεις τους έχουν νιώσει πολλές φορές ξένο το κάθε φορά παρόν τους. Γι’ αυτό, η αφηγηματοποίηση του παρελθόντος λειτουργεί όχι μόνο αυτοδικαιωτικά για το παρελθόν, αλλά και λυτρωτικά για το παρόν. 'Αλλωστε, έτσι κλείνει την αφήγησή της η Μάρθα: «Δεν πειράζει που κλαίω, ας θυμάμαι κι ας κλαίω».

Επιμέλεια: Τσέκου Κατερίνα, Βασίλης Δαλκαβούκης, Μαρία Μποντίλα.